Մեծ հոգսերի երջանկությունն ու ընտանիքի անորոշությունը (տեսանյութ)
Աջակցիր «Ա1+»-ինԻր թխած ախորժելի, հաճելի ու մի քիչ էլ կծու, բայց դուրեկան համ ունեցող ժենգյալով հացը տիկին Ինգային մտովի տեղափոխում է Արցախ,ավելի հստակ՝ Մարտունու շրջանի Մարտունի քաղաք: Դեռ շատ պատվերներ չունի, բայց նրա պատրաստածը համտեսած մարդկանցից գովեստի խոսքեր շատ է լսել:
Մարտունիում Ինգայի ընտանիքը ապրում էր թշնամու դիրքերին մոտ, կրակոցների ձայների տակ՝ տարիներ շարունակ երեխաների կյանքով մտահոգ վախը սրտում: Ինգան երեք անչափահաս երեխա ունի:
« Մարտունի քաղաքում ենք ապրել,բայց երբեք նեղ օր չենք տեսել,երեխեքիս մենակ եմ մեծացրել բայց շատ լավ,անգամ էն բլոկադայի օրերն եմ հիմա կարոտում»,-ասում է Ինգա Գասպարյանը:
Չի սիրում պատմել դրամատիկ ու թշվառ այն օրերի մասին, չի ցանկանում վերհիշել, բայց պատմածն էլ ծանր է լսել։ Սեպտեմբերի 28-ին արդեն Հայաստանում էին: Եղեգնաձորում հաշվառվելուց հետո նրանք մի քանի օր մնացել են կառավարության տրամադրած անվճար կացարանում, բայց կենցաղային վատ պայմանների պատճառով՝ որոշել են վարձով բնակարան գտնել ու տեղափոխվել Մասիս , հետո ծանոթների խորհրդով՝ Լոռի: Ներկայում բազմանդամ ընտանիքը ապրում է Ալավերդի համայնքի Նեղոց գյուղում՝ վարձակալական հիմունքներով,փլված ու կիսախարխուլ մի տան մեջ,որտեղ չկա կոմունալ ու կենցաղային որևէ հարմարություն:
Եթե Հայաստանի քաղաքացիություն ստանան ,ապա հնարավոր է, որ բազմանդամ ընտանիքը պետությունից տան գնման վկայական ստանա:
Ընտանիքում աշխատող ձեռքեր չկան, բայց շատ հոգսեր կան: Ապրում են պետությունից և բարեգործական կազմակերպություններից ստացած աջակցություններով:Ինգան ասում է՝ բռնի տեղահանության արդյունքում կորցրել է ոչ միայն հայրենիքը ,տունն ու տեղը ,այլ նաև առողջությունը:
« Ես Սրցախում որպես միայանակ մայր գումար էի ստանում երեխեքիս պահում,հիմա ստեղ ասում են ստեղ չկա տենց բան »,-ասում է Ինգա Գասպարյանը:
Անկյուն+3
